14 بار مجروح شده ام.
در کربلای 5 شیمیایی شده ام.
بیش از 200 ماه است که روی تخت بیمارستان خوابیده ام و 67 بار مرا به اتاق عمل بردند...
در عمل های اخیر به دلیل ترس از مرگ مرا بیهوش نمی کنند و بدون بی هوشی جراحی می شوم.
 7 عمل در کشور آلمان انجام داده ام.
چند وقت پیش خدمت مقام رهبری رسیدم ولی نتوانستم از آمبولانس پیاده شوم ایشان جلوی اتومبیل آمدند. آقا فرمودند: شهدا اگر یک بار شهید شدند لحظه لحظه زندگی تو شهادت است.
من دوست داشتم بیشتر از این به مردم و کشورم خدمت کنم اما با همین شرایط اگر نیازی باشد من مثل روز اول آماده انجام هرگونه کاری هستم.
20 سال است فقط به یک چیز غبطه می خورم و آن اینکه چرا شهید نشدم؟؟!
اینها گوشه ای از یک رمان تخیلی نیست، اینها انشای یه دانش آموز نیست، اینها شعارهای تبلیغاتی قبل از انتخابات نیست، اینها حرف دل است، از همان هایی که چون از دل بر می آید لاجرم بر دل می نشیند. اینها حرف یکی از هزاران جانبازی است که روزی صدبار مرگ را جلوی چشم خود می بینند ولی خم به ابرو نمی آورد. خود را آنچنان فدای اسلام و کشور کردند و هنوز هم خود را بدهکار می دانند... آنها خودشان را بدهکار می دانند ولی ما چی؟؟!!! ما هم باید خودمان را طلبکارشان بدانیم یا نه؟ یک جوان در مسابقه ای قطع نخاع می شود زمین و زمان را به هم می دوزیم که چرا کسی به او توجهی نکرد، دوربین صدا وسیما و ... را بر می داریم و هفت نسل قبل و بعدش را موشکافی می کنیم (البته کسی مخالف رسیدگی به آن ورزشکار نیست) ولی چند صد تا از این قطع نخاعی ها در گوشه و کنار شهرمان هستند که سال به سال کسی ازشان سراغی نمی گیرد؟ چند صدتا شیمیایی ؟ چند صد تا جانباز موج گرفته؟ همان جانبازانی که وقتی موج می گیرشان به خود و  خانواده ی خود رحم نمی کنند؟ از همان ها که "سپهر مرحوم" در آن نوشته ی معروفش (+) اینطور یاد می کرد: "به نام آن زن بسیجی که هر وقت همسر جانبازش تعادل عصبیش را از دست می دهد، فرزندانش را در اتاق محبوس می کند و خود را در مقابل شوهرش قرار می دهد تا شوهرش او را آنقدر بزند تا به حال عادی بازگردد و وقتی از او می پرسند چرا خودت از جلوی او کنار نمی روی؟! پاسخ می دهد: اگر من مقابل او نباشم و مرا نزند، خودش را می زند و به خود صدمه وارد می کند......"
زن و بچه ی آنها مگر دل ندارد، مگر آنها تفریح نمی خواهند؟ دوربین های صدا وسیما کجا هستند؟ بودجه ها کجا؟ حتما در فوتبال و ... خرج می شود تا به کودکان ما ادب بیاموزد؟! یا در شهرداریها و  دستگاهها صرف هزینه های تبلیغات پیش از موعد؟ هر چند وقت یکبار یکی از این جانبازان پر می کشد و به یاد ما می آورد که اگر به ریه ی شما بوی شلمچه و دوکوهه خورده باشد نمی تواند در این هوای کثیف و گناه آلود تنفس کند. اما چه برخوردی با این عروج ها می شود؟! اگر خیلی لطف کنند در یک خط خبرش از رسانه منتشر می شود ولی اگر به اصطلاح، قهرمان ورزشی و ... از دنیا برود تا چهلم و سالش هم می شود همه را عزادار و داغدار کرد حتی اگر میلاد دخت نبی(ص) باشد می توان در برنامه زنده روضه خواند و مشکی پوشید! آخر در نظر صاحبان رسانه و برخی ها، قهرمان کسی است که چند حرکت ورزشی انجام داده باشد حتی اگر به اخلاق و اعتقادات آنچنان هم پایبند نباشد نه کسی که برای اسلام و کشورش 30 سال است روی تخت به زور و زحمت این پهلو و آن پهلو می شود، نه کسی که صدای خس خس سینه اش خودش را هم خسته کرده، نه کسی که جوانیش را کنج بیمارستان با میانسالی و پیری عوض کرده و هنوز هم خود را بدهکار مردم می داند.... 
مگر رهبرمان (+) کاری کند تا به من و بقیه بفهماند که راه چیست و وظیفه کدامست؟ خیلی مدیونیم و خدا کند که شرمساری در هر دو دنیا به این مدیون بودنمان اضافه نشود که آن وقت خسر الدنیا والآخرة.... 

زمانه خواست تو را ماضی بعید کند
ضمیر مفرد غائب کند، شهید کند

شناسنامه درد تو را کند تمدید
تو را اسیر زمین مدتی مدید کند

درون بقچه عطرش نشد که دختر باد
سپیده دم گل زخم تو را خرید کند

ز دست خیمه بر این باغ ابری از اندوه
که رد پای تو را نیز ناپدید کند

زمانه بافت لباس عزا به قامت تو
که خود تهیه اسباب روز عید کند

زمانه خواست که در خانگاه تاول ها
تو را مراد کند درد را مرید کند

کنون زمانه شاعر چه از تو بنویسد
خدا نصیب غزل مصرعی جدید کند

خدا نخواست فقط از تو سر بگیرد... خواست
که ذره ذره تمام تو را شهید کند